Εγκαύματα από οινόπνευμα σε αναμμένη φωτιά

Σε σόμπες, τζάκια, αλλά και στο barbrque απαγορεύεται να ρίχνουμε απευθείας στη φωτιά οινόπνευμα ή άλλα εύφλεκτα υγρά που επιταχύνουν την ανάπτυξη της φωτιάς.

Ο 13χρονος Γιώργος μας έγραψε και μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία του, για το ατύχημα που έπαθε όταν ήταν 10 χρονών, καθώς και την πορεία της θεραπείας του από τότε:

…” Καθόμασταν με τον αδελφό μου στο σαλόνι και η μητέρα μας ήταν στην κουζίνα. Ήθελα να δυναμώσω τη φωτιά στην ξυλόσομπα και πήρα να ρίξω οινόπνευμα. Όπως το έριχνα έξω από το πορτάκι της σόμπας, το μπουκάλι «ρούφηξε» τη φωτιά και έσκασε στα χέρια μου. Αισθάνθηκα να με τυλίγουν οι φλόγες. Το τζιν μου παντελόνι άρπαξε λιγότερη φωτιά, αλλά το πουκάμισό μου που ήταν συνθετικό τυλίχτηκε αμέσως, καίγοντας το επάνω μέρος του σώματός μου και το πρόσωπό μου. Με σβήσανε με νερό και με πήγανε στο νοσοκομείο στην Κόρινθο.

Στη διαδρομή για το νοσοκομείο δεν πονούσα, όταν φτάσαμε εκεί άρχισε να πονάει το πόδι μου. Οι γιατροί είπαν στους γονείς μου ότι κινδύνευα να πεθάνω και πως έπρεπε να πάω σε νοσοκομείο στην Αθήνα για να μπω στην Εντατική και πως πιθανόν να μη μπορούσα να δω ξανά. Το ασθενοφόρο που με πήγε στην Αθήνα το συνόδευαν και Αστυνομικοί για να πάμε πιο γρήγορα και όταν φτάσαμε στο Νοσοκομείο Παίδων είχαν ειδοποιηθεί ήδη οι γιατροί και με περίμεναν για να μπω γρήγορα στην Εντατική.

Ξύπνησα μετά από 4 ημέρες. Δεν αισθανόμουν πολύ πόνο και μπορούσα να δω. Μετά που με πήγανε σε δωμάτιο άρχισα να πονάω και όσο περνούσαν οι μέρες πονούσα περισσότερο. Όταν μου καθαρίζανε το καμένο δέρμα και με κάνανε μπάνιο πονούσα πάρα πολύ.

Όλο μου το πρόσωπο ήταν καμένο και μαύρο, δεν μπορούσα ν’ ανοίξω το στόμα μου να φάω, να πιώ νερό και μιλούσα ελάχιστα.

Μετά από 20 ημέρες επέστρεψα στο σπίτι μου και εξακολουθούσα να πονάω πολύ. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο είχε μείνει μόνο ένα μικρό σημάδι στο σαγόνι μου και πίστευα πως θα φύγει και αυτό.

Μετά από λίγο καιρό όμως είδαμε πως αυτό άρχισε να φουσκώνει και δημιούργησε ένα μεγάλο κομμάτι από δέρμα, μια μεγάλη ουλή στο πρόσωπό μου και άλλες μικρότερες στα χέρια μου και τον λαιμό μου.

Ο γιατρός είπε στους γονείς μου πως αυτό είναι συνηθισμένο στα εγκαύματα, πως οι ουλές δημιουργούνται τους πρώτους μήνες μετά τον τραυματισμό και συνεχίζουν να μεγαλώνουν μέχρι και ένα – ενάμιση χρόνο μετά.

Στεναχωριόμουν για τις ουλές και ντρεπόμουν να πάω στο σχολείο, αλλά σιγά σιγά σκεφτόμουν πως τα πράγματα μπορεί να ήταν χειρότερα, όπως έλεγαν οι γιατροί στην αρχή. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει ή να μη βλέπω.

Άρχισα να σκέφτομαι θετικά, ένιωθα καλά που έζησα, σκεφτόμουν πως όλα θα περάσουν. Όσο περνούσε ο καιρός φεύγανε οι ουλές από τα χέρια μου και έμενε μόνο το έγκαυμα στο πιγούνι μου. Σκεφτόμουν πως θα περάσει και αυτό, αλλά δυστυχώς αργούσε.

Η Salvia με βοηθάει όλα αυτά τα χρόνια πολύ. Μου δίνουν ενυδατικές κρέμες να βάζω στο πρόσωπό μου επειδή το δέρμα στεγνώνει και με τραβάει. Βάζω κρέμα ακόμα και όταν είμαι στο σχολείο. Μου πήρανε και δύο ακριβές μάσκες προσώπου που είχανε προτείνει οι γιατροί για να πιέζουν το έγκαυμα στο πηγούνι μου.

Ποτέ δεν το έβαλα κάτω. Φορούσα τη μάσκα προσώπου και δεν την έβγαζα, γιατί ήθελα όσο πιο γρήγορα να γίνω καλά. Και μετά πέρασε ο καιρός και άρχισα να κάνω ενέσεις κορτιζόνης στο πιγούνι. Πονάω φρικτά γιατί τις κάνω ξύπνιος τις ενέσεις και πονάνε πάρα μα πάρα πολύ. Συνεχίζω να κάνω ενέσεις και άρχισα να κάνω και λέιζερ και ελπίζω πως κάποια στιγμή θα περάσει και θα γίνει το πηγούνι μου όπως ήταν παλιά.

Θέλω να πω σε όλα τα παιδιά που έχουν ένα παρόμοιο πρόβλημα με μένα ή και άλλα προβλήματα υγείας, να μην τα παρατάνε ποτέ και να ελπίζουν πως θα γίνουν καλά και να προσπαθούν πολύ, με κάθε τρόπο να γίνουν καλά.  Έτσι όπως προσπαθώ και εγώ.”